سرمه سنگین نکند شوخی چشم اورا

درس تمکین ندهد گرد، رم آهورا

زخم تیغش به دل ز داغ ، مقدم باشد

پایه از چشم ، بلند است خم ابرو را

جبههٔ ما و همان سجدهٔ تسلیم نیاز

نقش پا، کی کند از خاک تهی پهلو را

هدف مقصد ما سخت بلند افتاده ست

باید از عجزکمان کرد خم بازو را

در مقامی که بود جلوه گه شاهد فکر

جوهر از موی سر است آینهٔ زانو را

نرمیده ست معانی ز صریر قلمم

رام دارد نی تیرم به صدا آهو را

نغمهٔ محفل عشاق شکست سازاست

چینی بزم جنون باش و صداکن مو را

جهل باشد طمع خلق زسرکش صفتان

هیچ دانا زگل شمع نخواهد بو را

طبع دون از ره تقلید به نیکان نرسد

پای اگر خواب کند چشم نخوانند او را

هستی تیره دلان جمله به خواری گذرد

سایه دایم به سر خاک کشدگیسو را

وحشت ما چه خیال ست به راحت سازد

ناله آن نیست که ساید به زمین پهلورا

بیدل از بال و پر بسته نیاید پرواز

غنچه تا وا نشود جلوه نبخشد بورا